Toen ik acht jaren geleden een eerste ceedeetje van deze man in handen kreeg, vond ik hem een héél foute artiestennaam hebben. Achteraf bleek dit zijn echte naam te zijn, aldus geboekstaafd in de registers van de burgerlijke stand van Nanaimo, British Columbia, Canada.

Als het bluesrock moet zijn, wil ik het graag opgediend zoals deze David Gogo het doet. Rauw, maar toch gearrangeerd. Geen oeverloze, onverteerbare maar terzake doende en mooi afgewerkte gitaarsolo’s. Naast in blues gewortelde eigen nummers, bevatte dit schijfje ook minder voor de hand liggende covers van de grote voorbeelden Muddy en Wolf. Maar wat in de eerste plaats mijn aandacht trok was het feit dat de man ook een nummer van Don Van Vliet, alias Captain Beefheart, interpreteerde. Het slidewerk dat hij tentoonspreidde op het plaatje was ook al van aard om mijn verdere aandacht op te eisen. Het was duidelijk dat het ontstaan was uit akoestische embryonale probeersels.

En nu komt hij alle twijfels uit de weg ruimen met deze akoestische CD. Een pareltje, zowaar. Hij wordt terzijde gestaan door Rick May op standup bass en Gerry Barnum op bluesharp. De piano wordt bespeeld door Rick Hopkins. David Gogo zelf haalt hier het mooiste uit zijn National Steel van 1930, benevens zijn akoestische Gibson van 1915. De helft van de nummers zijn eigen werk van Gogo, waarvan “All I Can Do” in samenwerking met Gary Nicholson, de songsmid van o.a. Delbert McClinton, Bonnie Rait en Willie Nelson is geschreven. Bij wijze van eerbetoon aan de oervader van het genre, Robert Johnson, krijgen we het weliswaar ge-over-coverde “Dust My Broom”, maar daar tegenover staat “When the Crow Flies Baby”, misschien wel het mooiste nummer van Tony Joe White ooit. In een snellere versie op National Steel. Ook hier weet hij me weer te verbazen met een song van Dave Gonzalez, een akoestisch “Years Since Yesterday”. Haast even goed als het origineel van de Paladins. “She’s Breakin’ Trough” van Gogo zelf, is uit de turfgrond van het Ierse Galway getrokken, met de viool van Jeremy McDonald, David op mandolin en backing vocal van Tina Jones. De afsluiter van dit plaatje is “That’s How Strong My Love Is” van Roosevelt Jamison. Who the hell is ..? Gevoelig gezongen door David en begeleid door mooi harmonicawerk van nóg een ondergewaardeerde Canadese artiest, Michael Pickett. The Rolling Stones brachten een mooie interpretatie van dit nummer, maar de eeuwigheidsversie is van Otis Redding. Voor David Gogo dus onbegonnen werk om met zijn renditie nog enige hitgevoeligheid te betrachten. Maar dat hoeft niet. Hij leverde ons met dit schijfje meer dan bewijs genoeg dat hij, naast zijn zeer degelijke bluesrock, ook zonder stroom uit de voeten kan met een gitaar. En dat hebben we graag. Dat is roots…en guts.

Hij nam deze tien nummers thuis in zijn living op, met eenvoudige opname-apparatuur en met de hulp van vrienden muzikanten. Er werden zoveel mogelijk eerste en tweede takes gebruikt om alles zo spontaan en “live” mogelijk te laten klinken. En het resultaat mag er zijn. Luister zelf maar.
Op zijn website kan je korte samples beluisteren.

Binnenkort, op 5 april, kunnen we David Gogo in levende lijve genieten op Blues D’Up in Bierbeek . Allen daarheen. Ik alleszins. (witteMVS)

Who’s doing what ?

• David Gogo : vocals, guitars, mandolin, percussion
• Rick May : standup bass
• Gerry Barnum : harmonica
• Michael Pickett : harmonica on track 10
• Tina Jones : harmony voice
• Rick Hopkins : piano
• Jeremy McDonald : violin